Op naar Paulatem. Vanuit Gent leidt een rustige fietstocht me op een nevelige, druilerige dag langs de Schelde naar dit stille gehucht in de Vlaamse Ardennen. 1) Zo onderga ik het landschap, dat de kunstenares Ilse D’Hollander (Sint Niklaas 18 mei 1968 – Aalst 30 januari 1997) eind vorige eeuw moet hebben beleefd en in de meest pure vorm in verf vertaalde. Door de vaalgrijze luchten sijpelt af en toe de zon door, die het landschap even doet opgloeien. De gehele tocht echoot haar werk door mijn kop. Hoe heeft zij, ondergedompeld in de natuur van de Leiestreek, de schoonheid ervan ondergaan? In 1993 legde D’Hollander hetzelfde ‘traject’ af, toen zij vanuit haar Gentse appartement naar de glooiende ‘countryside’ van Paulatem verhuisde. Het eindpunt, waar zij haar laatste en meest productieve jaren doorbracht.
Ilse D’Hollanders ingetogen werk frappeerde mij al in 2010, toen ik het in de tentoonstelling Biënnale van de Schilderkunst: Het sublieme voorbij zag, in museum Dhondt-Dhaenens in Deurle. Destijds een voor mij onbekende kunstenares met een introspectieve beleving van schilderkunst. Gewonnen voor haar beeldend werk wilde ik me erin verdiepen en er iets over naar buiten brengen. Thuisgekomen wachtten andere besognes. Haar werk maakte wederom onderhuidse spanning voelbaar, toen ik het de afgelopen zomer aanschouwde in de Gentse Zebrastraat. Nu wel tijd voor een kort bericht over deze opmerkelijke kunstenares die pas jaren na haar abrupte einde internationaal erkenning kreeg, maar bij mijn weten nooit solo in ons land figureerde.
Schrijver dezes toegevoegd!